আৰূ কেইসপ্তাহ মানৰ পাচত সিহঁত আমেৰিকালৈ যাবগৈ| যোৱা দহ এঘাৰ মাহৰ প্ৰস্তুতিৰ পাচত সি আমেৰিকাত কাম কৰিবলৈ ভিজা খন পালে| যদিও এই কথাটো লৈ সিহঁতে প্ৰথমতে অলপ গুণাগথা কৰিছিল, এবাৰ চাকৰি বিচৰা, ভিজা আবেদন কৰা আদিৰ দৌৰা দৌৰি আৰম্ভ হৈ যোৱাৰ পাচত সি আচলতে কিয় যাব বিচাৰিছে তাক লৈ চিন্তা কৰাৰ অৱকাশ পোৱা নাছিল| এতিয়া প্ৰায় প্ৰস্তুতিৰ সামৰণি পৰ্ব, এতিয়াৰ চাকৰিত সি পদত্যাগৰ ঘোষণা কৰিলে, নতুন চাকৰিত যোগ দানৰ দিন বাৰ প্ৰায় ঠিক হৈ গ'ল, এতিয়া সি শেষ বাৰৰ বাবে আকৌ ভাবিছে সি কিয় যাবলে ওলাইছে|
সি বৰ বন্ধু বান্ধৱ লৈ ফূৰা বিধৰ নহয়, কিন্তু চাৰি বছৰৰ আগতে সিহঁত চাকৰি সলায় এতিয়াৰ চহৰলে আহিছিলে তাৰ পাচত সিহঁতৰ এহাল খুব ভাল বন্ধু হ'ল| তাহাঁতৰ সান্নিদ্ধ্য সি হেৰুৱাব| আগতে সি ভাবিছিলে, সোনকালে, সি চাকৰি জীৱন সামৰি, কোনো সমাজ সেৱী অনুস্থানত যোগদান কৰিব, কিন্তু এই চাৰি বছৰত সি তাৰ বন্ধুৰ সতে কথা পাতি, কাম কৰি, অফিচৰ স্বেচ্ছাসেৱী গোটটোৰ লগ লাগি সি বহুতো অনুস্থানৰ লগত কাম কৰি আজি কালি সি এটা সিদ্ধান্তত উপনিত হৈছে : জীৱনত প্ৰথমতে চাকৰি কৰি, ধন গোটাই লৈ উঠি পাচ বয়ষত লোকৰ সেৱা কৰিম বুলি ভাবি থাকি লাভ নাই, চাকৰিৰ আঠ ঘণ্টা কাম কৰিও, অলপ সময় আনৰ কাৰণে উলিয়াব পৰা যায় আৰু যাব| মানুহৰ জীৱনৰ কোনো ঠিকনা নাই, কৰিম বুলি ভবা কাম পাচলে পেলাই থলে, কেতিয়বা আধা হৈ থাকি যোৱাৰ ভয় আছে|
পাচে আমেৰীকা গৈ সি তাৰ কাম কেনেদৰে আগ বঢ়াব সি নাজানে, হয়তু নেট-ৰ যোগেদি কিবা কিবি কৰি, আৰ্থিক দান বৰঙনি দি সি কাম চলাব| গৈ পোৱাৰ পাচত সি ভাবিব, নতুন পৰিস্থিতিত কাম কেনেকে চলাই যাব| সেইটোও এটা কাৰণ, তাৰ আমেৰীকা যোৱাৰ| একে ঠাইতে সি চাৰি বছৰতকৈ অধিক কাল কটালে, লাহে লাহে তাৰ কৰ্ম দক্ষতাত শেলুৱৈ ধৰাৰ ভয় আছে, অলপ চাগে ধৰিছেও| নতুন চাকৰি, নতুন ঠাই, নতুন দেশ - তাত গৈ সি আকৌ যূজিব লাগিব নিজক স্থাপন কৰিবলৈ, সিয়ে তাৰ দক্ষতাক আকৌ ধাৰ দিব|
কিন্তু বিদেশ যাবলে সি অলপ চিন্তাও কৰিছে| অসমৰে পৰা বাহিৰ ওলোৱাৰ পাচত, দেউতাকহঁতে তাহাতৰ তাত থাকিবলে দুবাৰ মানহে আহিছে, এতিয়া ভাৰতৰ বাহিৰ হ'লে চাগে কত আৰু আহিব| বয়স হৈছে দেউতাকহঁতৰ, বৰ ঘুৰা পকা কৰি ফূৰিবলে ভাল নাপায়, তাৰ ছোৱালী জনীয়ে ভাল দৰে ককাক আইতাকক লগেই নাই পোৱা| এতিয়া কিবা এটা হ'লে পতককৈ দৌৰ মাৰি আহিবলেও দিগদাৰ আছে| লগতে তাৰ বিবাহোপযোগী ভনীয়েকৰো বিয়া খন দি দিব পৰা হ'লে ভাল আছিলে, এতিয়া ইমান দুৰৰ পৰা হাকুতি লগাই কামবোৰ কৰিবলৈকে দিগদাৰ আছে|
তাৰ কাৰণে, জীৱনটো হ'ল নতুন নতুন অভিজ্ঞতা লোৱাৰ বাবে| চাৰি বছৰৰ আগতে সিহঁতে সকলো বস্তু সামৰি সুতৰি চাকৰি এৰি এই চহৰলৈ আহি নতুন কৈ জীৱন আৰম্ভ কৰিলে, এইটোৱে তাহাঁতক অনেক কথাই সিকালে| এতিয়া আকৌ আৰম্ভ কৰিব খুজিছে এটা নতুন আৰম্ভণি| আকৌ চাগে কেইবছৰ মানৰ পাচত সিহঁতে ঠাই, চাকৰি, দেশ সলাব, নতুনত্বৰ সন্ধানত| ভূপেনদাই গোৱাৰ দৰে -"মই যেন আজীৱন উৰণীয়া মৌ.." | খালি পাচত গৈ আকো দূখ কৰিব লগীয়া নহলেই হ'ল - "জীৰণীয়া মৌ দেখি ভাবো একোবাৰ, মই কিয় ঠিকনা বিহীন"||
Saturday, December 15, 2007
Tuesday, July 10, 2007
এটা গান
মোৰ মিনতি তৰা হয় যদি
তোমাৰ আকাশ চুব..
মোৰ এই গান সুৰ হয় যদি
এই সুৰে শুণা
জোনালী মায়াৰে
মনে মনে গৈ
তোমাৰ বনত ৰব..
>>জয়ন্ত হাজৰিকা,
সূৰকাৰ, গীতিকাৰ আৰু ভূপেন দাৰ ভায়েক। আতি কম বয়ষতে নমৰা হলে হয়তো তেখেতে ককায়েক ভূপেন হাজৰিকাৰ দৰেই নাম কৰিলে হেতেন।
Wednesday, May 23, 2007
আধূনিকতাৰ জখলা
তাঁহাতে ছোৱালী জনীক কম বয়ষতে স্কুলত দিলে, দুবছৰ হোৱাৰ আগতেই। ককাক আইতাকহঁতে আপত্তি অলপ কৰিছিল, মূখ ফূটাই নকলেও, অসন্তুস্তিটো জানিবলে দিছিলে। কিন্তু তাৰ মতে আজিৰ দিনত সেইটোহে ভাল উপায়। সিহঁত মহানগৰত থাকে, ফ্লেটত, ঘৰৰ দৰজাৰ বাহিৰ হলেই খেলিবলে লগ পাব, তেনে কথা নাই আৰু তেনে জেগাও নাই। যুগ সলনি হয়, মানুহৰ জীৱন ধাৰণৰ ৰূপ বদলে । তাঁহাতৰ মাকহঁতে কয়, তাই বেচেৰীৰ খেলাৰ ঠাই নায়, লগ নাই, মাক বাপেকৰ চাকৰিৰ আকাংশাৰ ফল তাই ভোগিছে.. কিন্তু সকলো অপেক্ষাকত। মাক বাপেক গাঁৱত ডাঙৰ হোৱা, সিহঁত চহৰত, জীয়েক মহানগৰত। শিক্ষাৰ সন্ধানত, জীবিকাৰ তাৰণাত বাপেকে গাঁৱ এৰিছিলে, এতিয়া সিহঁতে চহৰ। গতিকে জীৱনৰ গতি সলনি হৈছে, সুযোগ সুবিধাও সলনি হৈছে। আগৰ মুকলি মূৰীয়া বোকা মাটি এতিয়া স্কুলত গৈ-হে পায়, গতিকে তাইক স্কুললৈ পথিয়াব পৰাতো ভাল বুলিহে ভাবে সি। স্কুলত খেলা ধূলাৰ বহুত বস্তু, সন্মুখতে বননি এটুকুৰা, বালি এচকল, জূলনা আদিৰে আছে। তাই যদি ঘৰত থাকিলে হয়, তাই ইমান খেলাৰ বস্তু নাপায়, লাগে মাক বা বাপেকে চাকৰি নকৰি তাইৰ লগতে ঘৰতে থাকক। মানুহবোৰে ইচ ইচাই থকাতো সি অবুজনৰ লক্ষন বুলি ধৰি লয়.. লগৰ ল'ৰা ছোৱালীৰ লগত স্কুলত খেলক, মাটি বালি চুৱক, কিবা কিবি শিকক। বন্ধত গৈ ককাক আইতাকহঁতৰ মুকলি আকাশৰ তলত খেলিব, আকৌ উভতি আহিব মহানগৰলৈ। ছোৱালীয়ে কেচা মাটি দেখক বুলি সিহঁত কিমান পিচুৱাব, চহৰলৈ নে একেবাৰে গাঁৱলৈ। তাতকৈ মহানগৰত থাকি তাঁহাতে মহানগৰৰ আন সুবিধাবোৰ তাইক দিয়াহে কথা। আধূনিকতাক সাবতি লবই লাগিব, তাৰে মাজত থাকি তাই বৰ্তমানৰ ভাল খিনি লব আৰু বাপেক হিচাবে সি দিব লাগিব। এনেকৈয়েইটো মানুহ আধূনিকতাৰ জখলাত বগাই যায়...
Tuesday, May 22, 2007
অন্ধ
তাৰ চকু কেইটাই অলপ দিগদাৰ দি থাকে.. অলপ বুলি কলে ভূলেই হব.. তাকে লৈ ঘৰখনৰ চিন্তা..
চাকৰি সি কৰে, ভাল চাকৰি, চকুৰ অসুষটো নোহোৱাহলেটো আৰু চিন্তাই চাগে নহল হয়. একাগ্ৰতা থকা মানুহ, পঢ়াশুনা ঠিকে ঠাকে কৰিছে, কৰি উঠি চাকৰি কৰিচে, ঘৰৰ কথা মতে বিয়া পাতিছে, কোনো এটা বেয়া অভ্যাস নাই, একো নিচা পাতি নকৰে.. এতিয়া সি ভালকৈ নেদেখে, চাকৰি কেনেকৈ কৰিছে নাজানো.. চখ থকা ল'ৰা আছিল সি, চবি আঁকে, নাটক কৰে, গান গায়.. এতিয়া তাৰ কাৰণে পথিৱীখন বহু পৰিমানে অন্ধকাৰ, ফূৰিবলে যায়, কিন্তু কি দেখে বাৰু সি?
সমাজখনে পংগুত্বক সহজে লব নোৱাৰে, চকু বেয়া বুলিলে চাকৰি যাব পাৰে তাৰ, লোকে পুতৌ কৰিব, হাঁহিব.. গতিকে নিজৰ অক্ষমতাক ধাকিও ৰাখিব লাগে সি.. নহলে চাগে তাৰ জীৱন অলপ উজুৱেই হল হয়, এই অসূখটোক সি মুকলি মূৰীয়াকৈ চম্ভালিব পাৰিলে হয.. বয়স্ক বাপেক মাকৰ ভাল যত্ন ললে হয় সি, কিন্তু ভালে থকা হলে..
বুদ্ধদেৱে কৈছিল, মোক এনে এঘৰ মানুহ দেখুৱা যাৰ ঘৰত শোক নাই.. সৰুতে লগৰ কাৰোৰ কাৰোৰ ভাল কবা দেখি ভাবিছিলো, তাহাঁতৰহে ভাল বুলি, আজি মই জানো, একাষাৰে নিজৰ ভাল বুলি কবলৈ হলে মানুহ আত্মসন্তুস্ত হব লাগিব.. বহিৰ্দষ্টিত মানুহৰ ভাল বেয়া থাকেই, তাৰ ভাল ভাগটো বাচি লব পাৰিব লাগিব..
সাধাৰণ জীৱন যাপনত কোনো বীৰত্ব নাই.. তাৰ ভাগ্য ভাল, শাৰিৰীক ভাবেহে অক্ষম সি, মানসিক ভাবে নহয়.. শাৰিৰীক অক্ষমতাক জয় কৰি, সফলতাৰে সমাজলৈ অৱদান দি যাব পাৰিলেই, সি জীৱন যূজৰ প্ৰকত বিজযী হব।।
চাকৰি সি কৰে, ভাল চাকৰি, চকুৰ অসুষটো নোহোৱাহলেটো আৰু চিন্তাই চাগে নহল হয়. একাগ্ৰতা থকা মানুহ, পঢ়াশুনা ঠিকে ঠাকে কৰিছে, কৰি উঠি চাকৰি কৰিচে, ঘৰৰ কথা মতে বিয়া পাতিছে, কোনো এটা বেয়া অভ্যাস নাই, একো নিচা পাতি নকৰে.. এতিয়া সি ভালকৈ নেদেখে, চাকৰি কেনেকৈ কৰিছে নাজানো.. চখ থকা ল'ৰা আছিল সি, চবি আঁকে, নাটক কৰে, গান গায়.. এতিয়া তাৰ কাৰণে পথিৱীখন বহু পৰিমানে অন্ধকাৰ, ফূৰিবলে যায়, কিন্তু কি দেখে বাৰু সি?
সমাজখনে পংগুত্বক সহজে লব নোৱাৰে, চকু বেয়া বুলিলে চাকৰি যাব পাৰে তাৰ, লোকে পুতৌ কৰিব, হাঁহিব.. গতিকে নিজৰ অক্ষমতাক ধাকিও ৰাখিব লাগে সি.. নহলে চাগে তাৰ জীৱন অলপ উজুৱেই হল হয়, এই অসূখটোক সি মুকলি মূৰীয়াকৈ চম্ভালিব পাৰিলে হয.. বয়স্ক বাপেক মাকৰ ভাল যত্ন ললে হয় সি, কিন্তু ভালে থকা হলে..
বুদ্ধদেৱে কৈছিল, মোক এনে এঘৰ মানুহ দেখুৱা যাৰ ঘৰত শোক নাই.. সৰুতে লগৰ কাৰোৰ কাৰোৰ ভাল কবা দেখি ভাবিছিলো, তাহাঁতৰহে ভাল বুলি, আজি মই জানো, একাষাৰে নিজৰ ভাল বুলি কবলৈ হলে মানুহ আত্মসন্তুস্ত হব লাগিব.. বহিৰ্দষ্টিত মানুহৰ ভাল বেয়া থাকেই, তাৰ ভাল ভাগটো বাচি লব পাৰিব লাগিব..
সাধাৰণ জীৱন যাপনত কোনো বীৰত্ব নাই.. তাৰ ভাগ্য ভাল, শাৰিৰীক ভাবেহে অক্ষম সি, মানসিক ভাবে নহয়.. শাৰিৰীক অক্ষমতাক জয় কৰি, সফলতাৰে সমাজলৈ অৱদান দি যাব পাৰিলেই, সি জীৱন যূজৰ প্ৰকত বিজযী হব।।
ৰত্নাকৰৰ বংশধৰ
মানুহজনে পইছা খাই.. মানে চৰকাৰী ধনৰ অপব্যৱহাৰকৰে। সমন্ধত তেখেত মোৰ নিকট সম্পকীয়। তেখেতে আমাক খুবেই মৰম কৰে, আমি তেখেতক সহজে উলাই-ও কৰিব নোৱাৰো, গতিকে এই বিষয়ে কাহানিও কথা নহয়, যদিও মই এই কথাতো বৰ পচন্দ নকৰো। চকু মুদি এই কথাতো নজনাৰ দৰে মই থাকো, মানুহ জনৰ লগত ভাল ব্যৱহাৰ কৰো, মিলি জুলি থাকো, বিহুৱে পাৰ্বনে সেৱা জনাও। বেয়া কথা, ইমান বোৰ বিষয়ত মই সমাজ খন ভাল হওক বুলি চিঞৰ বাখৰ কৰো, মানুহক গালি গালাজ কৰো, নিজৰ মানুহ বুলি চুপ চাপ থাকো.. তেখেত সদ্যহতে যথেষ্ঠ উচ্চখাপৰ বিষয়া, ৰাজ্য খনত তেখেতৰ বিভাগৰ কিবা গাফিলতি হলে তেখেতৰো ওপৰত চকু পৰিব..
অলপতে এটা কথা হ'ল.. তেখেতে মোক মাতি নি সুধিলে যে অলপ পইছা আছে তেখেতৰ ওচৰত আৰু সেইখিনি আমি ৰাখিব পাৰিম নেকি.. মানে কথাতো হ'ল, পইছাখিনি দুই নম্বৰী, গতিকে লুকুৱাই ৰাখিবলে আমাৰ সহায় লাগে. আৰু অলপ দিন পাছতেই তেখেতে অৱশৰ লব, গতিকেই হয়তো আগলৈও যাতে এতিয়াৰ দৰে আৰম্বৰেৰে থকাৰ যোগাৰ কৰিছে। কথাটো ইমান আচম্বিতে সুধিলে যে মই ততেই নাপালো.. ভবাই নাচিলো, এইবোৰ কথাত কেতিয়াবা সোমাব লাগিব বুলি। খকা মকাকৈ কলো, থিক আছে বুলি, পাছত ভাবি বৰ দিগদাৰ পাইছো এতিয়া.. লগতে বেয়া কাম কৰি ধৰা পৰাৰ ভয়তো আছেই..
কিন্তু বেয়া কাম কৰাত বাধা নিদি কৰোতাৰ লগত হলি গলি কৰাটোও সমানেই বেয়া কথা.. দস্যু ৰত্নাকৰৰ মাক বাপেকে, পুত্ৰ পৰিবাৰে পাপৰ ফল নোলোৱাতো কিমান সঠিক মই নাজানো, কিন্তু বেয়া কাম কৰা জনৰ লগত থাকি সেই ধনৰ সুবিধা লই, পাছত সেই পাপৰ ফল ভাগী নহও বুলি কলেইটো নহব.. পাপৰ ভাগী তুমি ইতিমধ্যে হলাই, যেতিয়াই তুমি সেই জনৰ পৰা উপহাৰ ললা, লগত থাকি ধন উৰালা..বঙালী গায়ক সুমন ছত্তোপাধ্যায়ে ঠিকেই গাইছিল 'আমিও ভন্দ অনেকেৰ মত, গান দিয়ে ধাকি জীৱনেৰ ক্ষত'...
অলপতে এটা কথা হ'ল.. তেখেতে মোক মাতি নি সুধিলে যে অলপ পইছা আছে তেখেতৰ ওচৰত আৰু সেইখিনি আমি ৰাখিব পাৰিম নেকি.. মানে কথাতো হ'ল, পইছাখিনি দুই নম্বৰী, গতিকে লুকুৱাই ৰাখিবলে আমাৰ সহায় লাগে. আৰু অলপ দিন পাছতেই তেখেতে অৱশৰ লব, গতিকেই হয়তো আগলৈও যাতে এতিয়াৰ দৰে আৰম্বৰেৰে থকাৰ যোগাৰ কৰিছে। কথাটো ইমান আচম্বিতে সুধিলে যে মই ততেই নাপালো.. ভবাই নাচিলো, এইবোৰ কথাত কেতিয়াবা সোমাব লাগিব বুলি। খকা মকাকৈ কলো, থিক আছে বুলি, পাছত ভাবি বৰ দিগদাৰ পাইছো এতিয়া.. লগতে বেয়া কাম কৰি ধৰা পৰাৰ ভয়তো আছেই..
কিন্তু বেয়া কাম কৰাত বাধা নিদি কৰোতাৰ লগত হলি গলি কৰাটোও সমানেই বেয়া কথা.. দস্যু ৰত্নাকৰৰ মাক বাপেকে, পুত্ৰ পৰিবাৰে পাপৰ ফল নোলোৱাতো কিমান সঠিক মই নাজানো, কিন্তু বেয়া কাম কৰা জনৰ লগত থাকি সেই ধনৰ সুবিধা লই, পাছত সেই পাপৰ ফল ভাগী নহও বুলি কলেইটো নহব.. পাপৰ ভাগী তুমি ইতিমধ্যে হলাই, যেতিয়াই তুমি সেই জনৰ পৰা উপহাৰ ললা, লগত থাকি ধন উৰালা..বঙালী গায়ক সুমন ছত্তোপাধ্যায়ে ঠিকেই গাইছিল 'আমিও ভন্দ অনেকেৰ মত, গান দিয়ে ধাকি জীৱনেৰ ক্ষত'...
Subscribe to:
Posts (Atom)