খেতিৰ দিন

তাঁহাতৰ গাঁৱৰ ঘৰত খেতিৰ দিন বোৰ বছৰত দুবাৰ আহে|এবাৰ জেঠ আহাৰ শাওণ/জুন - জুলাই মাহত এবাৰ আঘোণ পুহ/নভেম্বৰ ডিছেম্বৰ মাহত| মানে ধান ৰোৱাৰ দিনত আৰূ ধান দোৱাৰ দিনত| এই দুই সময়ত গাঁৱৰ ঘৰত সকলোৱেই ব্যস্ত, লগতে হাত উজান দিবলে চহৰৰ পৰা মাজে মাজে তাৰ দেউতাক, দদাইদেউ, বৰদেতাহঁতো যায়হে| ঘৰখনত যেনিবা এইকেইমাহ ধুমুহাহে আহে, ঘৰৰ বৰতা একদম ব্যস্ত, মাজে মাজে চহৰলৈ আহে, ট্ৰেক্টৰৰ বেয়া হ'লে ভাল কৰাবলে, ঘৰৰ ৰচদ পাতি কিনি নিবলে| তাহাঁত সৰু বোৰৰ কাৰণে কিন্তু একেবাৰে ফূৰ্টিৰ বতৰ, স্কুলৰ চুটীবোৰো যেনিবা খেতিৰ লগত মিলাইহে দিয়ে| সি সৰু থাকোতে গৰমৰ বন্ধ আৰু বছৰেকীয়া পৰীক্ষাৰ বন্ধত প্ৰায় গোটেই মাহটোৱেই গাঁৱৰ ঘৰত কটাইছিলেগৈ|

দুয়োটা দিনতেই ব্যস্ততা সমানেই থাকে, দৌৰা দৌৰি খিনিও সমানেই থাকে আৰু ঘৰত দিনটোৰ কামবোৰ একেধৰণেই থাকে যদিও বতৰ আৰু পথাৰৰ পৰিবেশ সম্পূৰ্ণ বেলেগ| আহাৰৰ ৰোৱনী বোৰ আঘোণত দাৱনী হয়, আহাৰৰ বোকা ৰাষ্টা গৈ হয়গৈ আঘোণত ধূলীময়, পথাৰৰো আঠুৱনী দ বোকা শুকাই কৰবাত চিৰাল ফটা দিয়ে| আনকি ঘৰৰ বলধ হালৰো কামৰ দায়িত্ব সলনি হয়, আহাৰত দিনটো হাল বোৱা গৰু হালে আঘোনত পাচবেলাটো ধানৰ ডাঙৰী ভৰা গাড়ী টানে আৰু গধূলী চোতালত মৰণা মাৰে| সিহঁত সৰুবোৰৰো কামবোৰ সলনি হয়| ধান ৰোৱাৰ বতৰ মানে হৈছে পথাৰত মাছ মৰাৰ বতৰ, পথাৰত গৈ মৈত উঠাৰ আৰু ভৰিত লগা ম'হ জোক এৰোৱাৰ বতৰ| ঘৰৰ পূখূৰীতো এই সময়ত পানীৰে উপচি থাকে আৰু সিহঁতে দুপৰীয়া পথাৰৰ পৰা আহি পাৰে মানে পানী খেলে| ধানদোৱাৰ সময়ত আকৌ সিহঁতৰ মূল আকৰ্ষণটো হ'ল ঘৰ আৰু পথাৰৰ মাজত মাকু মাৰি থকা ডাঙড়ী অনা গৰু গাড়ী বা ট্ৰেক্টৰ খনত উঠা, ঘৰৰ পৰা যোৱাৰ পৰত ইমান মজা নাই, উভতি আহোতে, ডাঙৰী ভৰ্তি গাড়ীৰ একেবাৰে ওপৰত উঠি আহিবলৈ পালেহে মজাটো আহে| এই সময়ত দিনটো চুটি আৰু বতৰ ঠাণ্ডা, কোনোমতে গাটো ধুই, ভৰিয়ে হাতে খুব মিঠাতেল ঘহাঁৰ কাম, তেতিয়াহে যদি পথাৰত পকা ধানে অলপ কমকে কাটে|

ঘৰত কিন্তু কামবোৰ প্ৰায় একেই থাকে, ৰাতিপূৱাই আহি হালোৱা কেইটা ঘৰৰ পাচ চোতালত হাজিৰ হয়হি| ঘৰৰ বৰআইতাহঁতে চাহ পানীৰ যোগান ধৰে মানে সিহঁত সৰু কোনোবা এটাৰ ভাগত পৰে দিনটোৰ বিড়ী ধপাতৰ যোগান ধৰা| প্ৰতিটো হালোৱাৰ ভাগত কি কি পৰিব আগতেই ঠিক কৰা থাকে, কোনোবাটোৰ কাৰণে ধপাত এখিলা, কোনোবাটোৰ কাৰণে বিড়ী দুটা আৰু জুইশলা কাঠী দুটা| চাহ পানী খাইলৈ হালোৱা বোৰ নিজৰ নিজৰ কামত ধৰে| ট্ৰেক্টৰ চলোৱাটোৱে তেল পানী ভৰাই নিজৰ সা সৰন্জাম লৈ ওলাই যাই, বাকি হালোৱাই কোৰখন বা কাচি খনৰ লগতে ডাঙৰী তমালি বান্ধিবলে লৈ ওলাই যাই| ৰোৱনী বা দাৱনীবোৰ প্ৰায়বোৰেই নিজৰ ঘৰৰ পৰা পথাৰলেই পোনাই, তাহাঁতৰ খোৱাৰ যোগাৰ ঘৰৰ পৰা হয়| ঘৰৰ ৰান্ধনীশালৰ জুই এইকেইদিনত নুনুমায়েই| ৰাতিপুৱাই হালোৱাক চাহ দি উঠাৰ পৰাই আৰম্ভ, তাৰ পাচত ঘৰত থকা মানুহখিনিৰ বাবে জলপান, সাধাৰণতেই আলু পিতিকা পইতা ভাত লগতে বতৰৰ কিবা এটা বস্তু| এইখিনি সময়তেই ঘৰৰ কোনোবা এটাই বা হালোৱা এটাই পথাৰৰ ৰোৱনী দাৱনী খিনিলৈ চাহ লৈ যায়| তাহাঁত সৰুবোৰ থাকিলে, তাহাঁতৰ কাম হৈছে পথাৰৰ পৰা গৈ চাহৰ কেটলী কেইটা লৈ অনাগৈ, লগতে বৰষূনৰ বতৰত এই সুযোগতে অলপ বোকা লেটি, মাছ ধৰি অহা| ৰান্ধনিশালত এই সময়তেই ঘৰৰ আৰু ৰোৱনী/দাৱনী হালোৱাৰ কাৰণে দুপৰীয়াৰ ভাতৰ যোগাৰ আৰম্ভ হৈ যায়| তাহাঁতে পথাৰৰ পৰা আহি পাই আলপ ইটো সিটো কৰি গা পা ধুই দুপৰীয়াৰ ভাতসাজ খাই আৰু তাৰ পাচতে আকৌ পথাৰলৈ দৌৰ ধৰে, এই বাৰ পথাৰৰ মানুহখিনিৰ বাবে ভাত লৈ|

ধান ৰোৱাৰ দিনত পাচবেলালৈ ঘৰত ইমান কাম নাথাকে| ৰোৱনীবোৰ পথাৰৰ পৰাই ঘৰা-ঘৰী যায়গৈ, হালোৱাখিনিও প্ৰায় যায়গৈ, মাত্ৰ কেইজনমানেহে পাচদিনাৰ কঠিয়া নিয়া টমালী আদি বনাই মেলি থাকে| ধানদোৱাৰ দিনত কিন্তু ৰূপটো বেলেগ হয়| দাৱনী পথাৰলৈ যোৱাৰ পৰতেই ৰাতিপূৱাই দুজন মান হালোৱাই ঘৰতেই চোতালত আগৰাতি মৰণা মাৰিথোৱা ধান খিনি বহলাই মেলি দিয়ে ৰদত শুকাবলে| সেই কামটো কিন্তু অলপ আমনিদায়ক, দিনটো কৰি থাকিব লাগে আৰু ধূলি আৰু শুকান বতৰ মিলি একেবাৰে হাত ভৰিবোৰ চিট চিটাই যায়| প্ৰথমতেই আগৰাতি দমাই থোৱা ধানখিনি গোটেই চোতালত সিচি দিব লাগে| তাৰ পাচত লাহে লাহে তাৰ ওপৰে ওপৰে সোতা (ঝাৰূ) মাৰি ধানৰ পৰা খেৰবোৰ বেলেগ কৰিব লাগে| সেইটো আক' একেবাৰতে নহয়, কেইবাবাৰো ওলোটা চিধা কৰি থকাৰ পাচতহে হযগৈ| প্ৰথমে ধান সিচি ঝাৰূ মৰাৰ পাচত ধান খিনিৰ মাজেদি ভৰিৰে দীঘল দীঘল কৈ সমান্তৰাল নলা বনাই| তেতিয়া ধানৰ মাজৰ পৰা আকৌ খেৰ কূটা বোৰ ওলাই আহে, লগে লগে আকৌ ওপৰে ওপৰে ঝাৰূ দিয়ে| তাৰ পাচত আগৰ নলাকেইটাৰ মাজত পথালিকৈ ওখনা মাৰি দিয়া, আকৌ আৰু অলপ খেৰ কূটা বাহিৰ হৈ আহিব, আকৌ ঝাৰূ দিয়া আৰু এইবাৰ পথালিকৈ ভৰিৰে নলা বনোৱা| এনেকৈ কেইবাবাৰো কৰাৰ পাচত ধানৰ পৰা প্ৰায়খিনি খেৰ বাহিৰ হৈ যাইগৈ| তেতিয়া শেষত ধানখিনিত নলা বনায় থৈ ৰদতে দিনটো এৰি দিয়া যায় শুকাবলৈ| খালি মাজে মাজে ভৰিৰে আগৰ নলাটো ভাঙি পথালিকৈ নলা বনাই দিয়া হয় যাতে ধানবোৰ ভালকৈ শুকাই| আবেলী ভাত খাই উঠি ঠাণ্ডা দিনৰ বেলি কোমল হোৱাৰ লগে লগেই চোতালৰ ধানখিনি সামৰিবৰ হয়| প্ৰথমতে ধানখিনি গোটাই দম কৰি তাৰ পাচত পাচিৰে নি ভৰাল ঘৰত সোমোয়াই দিয়েগৈ|

চোতালত মেলিথোৱা ধানখিনি সামৰাৰ লগে লগেই আৰম্ভ হয় পাচৰ পৰ্ব, মৰণা মৰা| পথাৰৰ পৰা আনি দমাইথোৱা ধানৰ ডাঙৰীবোৰ এটা এটাকৈ চোতালৰ মাজত গোল গোলকৈ শাৰী পাতি সজাই লোৱা হয়| হালোৱা কেইজন মানে ডাঙৰীবোৰ আনি চোতালৰ মাজত সজাই দিয়ে আৰু তাঁহাতে এটা এটাকৈ তমাল বোৰ খুলি ধানখিনি বহলাই দিয়ে|পাচত তমালবোৰ গন্তি কৰি হিচাব কৰে কিমান ডাঙৰী মৰণাৰ বাবে পেলালে| এবাৰ মৰণাটো সজোৱাৰ লগে লগেই কোনোবা এটাই ট্ৰেক্টৰখনলৈ মৰণা মাৰিবলে আৰম্ভ কৰে| মৰণা মৰা মানে কামটো হৈছে ধানৰ গুটিবোৰ গছজোপাৰ পৰা বেলেগ কৰা| গতিকে ডাঙৰীবোৰ গোলকৈ সজাই লৈ তাৰ ওপৰত গৰু এহাল বা ট্ৰেক্টৰখন ঘূৰাই থাকিলে এসময়ত ধানবোৰ খেৰৰ পৰা বেলেগ হৈ সৰি যায়| মৰণাৰ প্ৰথমচোৱাত ধানৰ দম বোৰ বৰ ওখোৰ মোখৰা হৈ থাকে, গতিকে তাঁহতবোৰে বৰ ভাগ নলয়, এবাৰ মৰণা মৰি লোৱাৰ পাচত, বাকি হলাৱা বোৰে ওখোন মাৰে, মানে ওখোন এদাল এদাল লৈ গোটেইবোৰে ধানখেৰ খিনি জোকাৰি দিয়ে, তেতিয়ালৈকে যিখিনি ধান খেৰৰ পৰা সৰিচিলে, সেইখিনি সৰকি তললে পৰি যায়, তাৰ পাচত আকৌ মৰণা মাৰে| এনেকৈ কেইবাৰ মান মৰণা আৰু ওখোন মৰাৰ পাচত, ৰাতি ভাত খোৱা পৰলে ধানখিনি সৰি শেষ হয়গৈ| তেতিয়া এবাৰ খুব ভালকৈ ওখোন মাৰি খেৰখিনি ধানৰ পৰা বেলেগ কৰা হয়| তেতিয়া খেৰখিনি এটা এটাকৈ ডাঙৰ ডাঙৰ দমকৰি খেৰৰেই ৰছী বনাই বান্ধি নি খেৰ ঘৰত সোমোৱাই থয়গৈ| এইবোৰ সকলো কাম হৈ যোৱাৰ পাচত চোতালৰ ধানখিনি গোটাই এচুকত দম কৰি থৈ দিয়ে পাচদিনা ৰদত মেলি শুকুৱাবলৈ, লগতে বস্তা, টিৰপাল আদিৰে ধাকি থয় যাতে ৰাতি নিঁয়ৰ পায় আৰু নিতিতে| গোটেই মৰণামৰা কাৰবাৰটো তাঁহাত সৰুবোৰৰ বাবে খূব আনন্দৰ কাম, প্ৰথমতে মৰণা সজোৱা, ওখোন মৰাৰ সময়ত সিহঁতে খেৰত ওলত খৰ মাৰি জপিয়াই ধেমালি কৰা, আৰু শেষতগৈ খেৰঘৰত উঠি খেৰবোৰ ওপৰত সজায় থোৱা, সকলোখিনিতেই তাঁহাতৰ বাবে কিবা নহয় কিবা এটা ভাগ থাকে|

খেতিৰ দিনবোৰ এতিয়া আৰু আগৰদৰে পোৱা নাযায়, স্কুলীয়া সময়ত গৰমৰ বন্ধ আৰু বছৰেকীয়া পৰীক্ষাৰ বন্ধবোৰত সিহঁত নিয়মীয়াকৈ গাঁৱলৈ গৈছিল, দেউতাকহঁতেও পঠিয়াইছিল গাঁৱৰ ঘৰলৈ গৈ অলপ মাটি বালিৰ সান্নিধ্য লৈ আহিবলে| এতিয়া আৰু নিজৰ চহৰখনলৈকে যোৱা হয় অনিয়মীয়াকৈ, গাঁওখনলৈ আৰু কমকৈ| এতিয়া সি ভাবে, সৰুতেই নিয়মীয়াকৈ গাঁৱলৈ গৈছিল বাবেইটো সি এতিয়াও গাঁওখনৰ পৰিবেশটোৰ লগত একাত্ম হব পাৰে, এতিয়াও অসমখন অলপ চিনি পাই বুলি ভাবে, ঘৰৰ মানুহ খিনিৰ কথা-বতৰাবোৰ অলপ বুজে| মুঠৰ ওপৰত খেতিৰ দিনবোৰ হৈছিল ডাঙৰবোৰৰ বাবে বহুত কামৰ দিন, জীৱিকা আৰ্জনৰ সময় কিন্তু তাঁহাত সৰুবোৰৰ কাৰণে সেয়া আছিলে পৃথিৱীৰ পঢ়াশালিত প্ৰথম খোজ, ধেমালিৰ মাজেৰে শিকনীৰ লেচাৰি বোটলাৰ সময়|

কেইখনমান কিতাপ আৰু দুজন লিখক

আমি স্কুলত পঢ়ি থকা সময়ত সেই সময়ৰ চোভিয়েত দেশৰ বহুতু কিতাপ আমাৰ বাবে উপলভ্য আছিলে| ৰাছীয়ান মিৰ প্ৰকাশন আদিৰ পৰা প্ৰকাশিত অসমীয়া অনুবাদ সাহিত্য চাগে চোভিয়েত দেশৰ বিভাজনৰ লগতেই বিলিন হৈ গ'ল| যদিও সম্পুৰ্ণ ৰাজনৈতিক কাৰনতেই আমি সূলভ মুল্যত ৰাছীয়ান কিতাপবোৰ পঢ়িবলে পাইছিলো, এই কিতাপবোৰে আমাৰ বাবে এক নতুন জগতৰ লগত চিনাকি কৰাই দিছিলে| এই সুযোগটো চোভিয়েত সমাজবাদৰ প্ৰচাৰৰ নামতেই ভাৰতৰ এই কোণটো পাইছিলেহি| এই ৰাজনৈতিক ভাবধাৰা শুদ্ধ বা ভূল যিয়েই নহওক কিয়, এই কিতাপ বোৰে আমাক পাশ্বাত্য জগতৰ লগত শিশু কালতেই চিনাকি কৰাই দিয়াৰ লগতে পঢ়াৰ আগ্ৰহটোও গঠণ কৰি দিছিলে| এই একেটা কামকেই এতিয়া ধনতান্ত্ৰীক হলীউডে লৈছে চিনেমাৰ যোগেদি|

স্কুলত পঢ়া কালত মোক দুজন লিখকৰ সাহিত্যই মোৰ মন চুই গৈছিলে| তাৰে এজন হৈছে সদা মৰল| এখেতে কেইবাখনো ৰাছীয়ান কিতাপ অসমীয়ালৈ অনুবাদ কৰিছিলে| আমাৰ সমসাময়িক প্ৰায়বোৰ লৰা ছোৱালীৰে এখন প্ৰিয় কিতাপ আছিলে "শ্বিচকিন মই আৰু বহুতো"| সদা মৰলৰ এই সাৱলীল অনুবাদত আছিলে কেইটামান ৰাছীয়ান স্কুলীয়া ল'ৰা ছোৱালীৰ কথা| আমিবোৰে নিজকে বহুসময়ত সেই পঢ়া শুনাত মন নথকা সুদুৰ ৰাছীয়া দেশৰ ল'ৰাটোৰ লগত একাত্ম বোধ কৰিছিলো| সদা মৰলৰ আন এক অবদান মেক্সিম গৰ্কীৰ আত্মজীৱনীৰ তিনিখন্দ| সেই নৱম দশম শ্ৰেণীত থাকোতে গৰ্কীক মই কিমান বুজি পালো নেজানো, কিন্তু ই মোক সমাজ-ৰাজনিতী-সমাজবাদ-ইতিসাহৰ প্ৰতি আকৰ্ষণৰ সৃস্তি কৰিলে

আনজন লিখক হৈছে সত্যেন্দ্ৰনাথ বৰকটকী| মানুহজনে Indian Foreign Service-ত কাম কৰিছিলে হবলা| তেখেতে হিটলাৰ আৰু নেপলিয়ন বোনাপাৰ্টৰ জীৱনী লিখিছিল তিনি তিনিটা খন্দত| এই লিখনিখিনি এটা স্কুলীয়া ল'ৰাৰ বাবে কিমান উপযোগী আছিলে নাজানো, কিন্তু এইকেইখন কিতাপে মোক ইতিহাস আৰু বিষেশকৈ ইউৰোপীয়ান ইতিহাসৰ প্ৰতি অতিকে আকৃষ্ট কৰি তুলিলে| এতিয়াও মোৰ কাৰণে আলেকজেণ্ডাৰ আৰু নেপলিয়ন মানৱ ইতিহাসৰ সকলোতকৈ ডাঙৰ বীৰ/হিৰ' আৰু হিটলাৰ সকলোতকৈ ডাঙৰ খলনায়ক/villain |

মেক্সিম গৰ্কীৰ আত্মজীৱনী, নেপলিয়ন আৰু হিটলাৰৰ জীৱনী কেইখনে মোৰ ভবা চিন্তাক এটা দিশত গতি দি দিছিলে যাৰ প্ৰভাৱ মই হয়টো সদায়েই অনুভব কৰি থাকিম|

সদা মৰল আৰু সত্যেন্দ্ৰনাথ বৰকটকীলৈ এইয়া মোৰ ব্যক্তিগত ধন্যবাদ|

উৰণীয়া মৌ

আৰূ কেইসপ্তাহ মানৰ পাচত সিহঁত আমেৰিকালৈ যাবগৈ| যোৱা দহ এঘাৰ মাহৰ প্ৰস্তুতিৰ পাচত সি আমেৰিকাত কাম কৰিবলৈ ভিজা খন পালে| যদিও এই কথাটো লৈ সিহঁতে প্ৰথমতে অলপ গুণাগথা কৰিছিল, এবাৰ চাকৰি বিচৰা, ভিজা আবেদন কৰা আদিৰ দৌৰা দৌৰি আৰম্ভ হৈ যোৱাৰ পাচত সি আচলতে কিয় যাব বিচাৰিছে তাক লৈ চিন্তা কৰাৰ অৱকাশ পোৱা নাছিল| এতিয়া প্ৰায় প্ৰস্তুতিৰ সামৰণি পৰ্ব, এতিয়াৰ চাকৰিত সি পদত্যাগৰ ঘোষণা কৰিলে, নতুন চাকৰিত যোগ দানৰ দিন বাৰ প্ৰায় ঠিক হৈ গ'ল, এতিয়া সি শেষ বাৰৰ বাবে আকৌ ভাবিছে সি কিয় যাবলে ওলাইছে|

সি বৰ বন্ধু বান্ধৱ লৈ ফূৰা বিধৰ নহয়, কিন্তু চাৰি বছৰৰ আগতে সিহঁত চাকৰি সলায় এতিয়াৰ চহৰলে আহিছিলে তাৰ পাচত সিহঁতৰ এহাল খুব ভাল বন্ধু হ'ল| তাহাঁতৰ সান্নিদ্ধ্য সি হেৰুৱাব| আগতে সি ভাবিছিলে, সোনকালে, সি চাকৰি জীৱন সামৰি, কোনো সমাজ সেৱী অনুস্থানত যোগদান কৰিব, কিন্তু এই চাৰি বছৰত সি তাৰ বন্ধুৰ সতে কথা পাতি, কাম কৰি, অফিচৰ স্বেচ্ছাসেৱী গোটটোৰ লগ লাগি সি বহুতো অনুস্থানৰ লগত কাম কৰি আজি কালি সি এটা সিদ্ধান্তত উপনিত হৈছে : জীৱনত প্ৰথমতে চাকৰি কৰি, ধন গোটাই লৈ উঠি পাচ বয়ষত লোকৰ সেৱা কৰিম বুলি ভাবি থাকি লাভ নাই, চাকৰিৰ আঠ ঘণ্টা কাম কৰিও, অলপ সময় আনৰ কাৰণে উলিয়াব পৰা যায় আৰু যাব| মানুহৰ জীৱনৰ কোনো ঠিকনা নাই, কৰিম বুলি ভবা কাম পাচলে পেলাই থলে, কেতিয়বা আধা হৈ থাকি যোৱাৰ ভয় আছে|

পাচে আমেৰীকা গৈ সি তাৰ কাম কেনেদৰে আগ বঢ়াব সি নাজানে, হয়তু নেট-ৰ যোগেদি কিবা কিবি কৰি, আৰ্থিক দান বৰঙনি দি সি কাম চলাব| গৈ পোৱাৰ পাচত সি ভাবিব, নতুন পৰিস্থিতিত কাম কেনেকে চলাই যাব| সেইটোও এটা কাৰণ, তাৰ আমেৰীকা যোৱাৰ| একে ঠাইতে সি চাৰি বছৰতকৈ অধিক কাল কটালে, লাহে লাহে তাৰ কৰ্ম দক্ষতাত শেলুৱৈ ধৰাৰ ভয় আছে, অলপ চাগে ধৰিছেও| নতুন চাকৰি, নতুন ঠাই, নতুন দেশ - তাত গৈ সি আকৌ যূজিব লাগিব নিজক স্থাপন কৰিবলৈ, সিয়ে তাৰ দক্ষতাক আকৌ ধাৰ দিব|

কিন্তু বিদেশ যাবলে সি অলপ চিন্তাও কৰিছে| অসমৰে পৰা বাহিৰ ওলোৱাৰ পাচত, দেউতাকহঁতে তাহাতৰ তাত থাকিবলে দুবাৰ মানহে আহিছে, এতিয়া ভাৰতৰ বাহিৰ হ'লে চাগে কত আৰু আহিব| বয়স হৈছে দেউতাকহঁতৰ, বৰ ঘুৰা পকা কৰি ফূৰিবলে ভাল নাপায়, তাৰ ছোৱালী জনীয়ে ভাল দৰে ককাক আইতাকক লগেই নাই পোৱা| এতিয়া কিবা এটা হ'লে পতককৈ দৌৰ মাৰি আহিবলেও দিগদাৰ আছে| লগতে তাৰ বিবাহোপযোগী ভনীয়েকৰো বিয়া খন দি দিব পৰা হ'লে ভাল আছিলে, এতিয়া ইমান দুৰৰ পৰা হাকুতি লগাই কামবোৰ কৰিবলৈকে দিগদাৰ আছে|

তাৰ কাৰণে, জীৱনটো হ'ল নতুন নতুন অভিজ্ঞতা লোৱাৰ বাবে| চাৰি বছৰৰ আগতে সিহঁতে সকলো বস্তু সামৰি সুতৰি চাকৰি এৰি এই চহৰলৈ আহি নতুন কৈ জীৱন আৰম্ভ কৰিলে, এইটোৱে তাহাঁতক অনেক কথাই সিকালে| এতিয়া আকৌ আৰম্ভ কৰিব খুজিছে এটা নতুন আৰম্ভণি| আকৌ চাগে কেইবছৰ মানৰ পাচত সিহঁতে ঠাই, চাকৰি, দেশ সলাব, নতুনত্বৰ সন্ধানত| ভূপেনদাই গোৱাৰ দৰে -"মই যেন আজীৱন উৰণীয়া মৌ.." | খালি পাচত গৈ আকো দূখ কৰিব লগীয়া নহলেই হ'ল - "জীৰণীয়া মৌ দেখি ভাবো একোবাৰ, মই কিয় ঠিকনা বিহীন"||

এটা গান

মোৰ মিনতি তৰা হয় যদি
তোমাৰ আকাশ চুব..

মোৰ এই গান সুৰ হয় যদি
এই সুৰে শুণা
জোনালী মায়াৰে
মনে মনে গৈ
তোমাৰ বনত ৰব..
>>জয়ন্ত হাজৰিকা,
সূৰকাৰ, গীতিকাৰ আৰু ভূপেন দাৰ ভায়েক। আতি কম বয়ষতে নমৰা হলে হয়তো তেখেতে ককায়েক ভূপেন হাজৰিকাৰ দৰেই নাম কৰিলে হেতেন।

আধূনিকতাৰ জখলা

তাঁহাতে ছোৱালী জনীক কম বয়ষতে স্কুলত দিলে, দুবছৰ হোৱাৰ আগতেই। ককাক আইতাকহঁতে আপত্তি অলপ কৰিছিল, মূখ ফূটাই নকলেও, অসন্তুস্তিটো জানিবলে দিছিলে। কিন্তু তাৰ মতে আজিৰ দিনত সেইটোহে ভাল উপায়। সিহঁত মহানগৰত থাকে, ফ্লেটত, ঘৰৰ দৰজাৰ বাহিৰ হলেই খেলিবলে লগ পাব, তেনে কথা নাই আৰু তেনে জেগাও নাই। যুগ সলনি হয়, মানুহৰ জীৱন ধাৰণৰ ৰূপ বদলে । তাঁহাতৰ মাকহঁতে কয়, তাই বেচেৰীৰ খেলাৰ ঠাই নায়, লগ নাই, মাক বাপেকৰ চাকৰিৰ আকাংশাৰ ফল তাই ভোগিছে.. কিন্তু সকলো অপেক্ষাকত। মাক বাপেক গাঁৱত ডাঙৰ হোৱা, সিহঁত চহৰত, জীয়েক মহানগৰত। শিক্ষাৰ সন্ধানত, জীবিকাৰ তাৰণাত বাপেকে গাঁৱ এৰিছিলে, এতিয়া সিহঁতে চহৰ। গতিকে জীৱনৰ গতি সলনি হৈছে, সুযোগ সুবিধাও সলনি হৈছে। আগৰ মুকলি মূৰীয়া বোকা মাটি এতিয়া স্কুলত গৈ-হে পায়, গতিকে তাইক স্কুললৈ পথিয়াব পৰাতো ভাল বুলিহে ভাবে সি। স্কুলত খেলা ধূলাৰ বহুত বস্তু, সন্মুখতে বননি এটুকুৰা, বালি এচকল, জূলনা আদিৰে আছে। তাই যদি ঘৰত থাকিলে হয়, তাই ইমান খেলাৰ বস্তু নাপায়, লাগে মাক বা বাপেকে চাকৰি নকৰি তাইৰ লগতে ঘৰতে থাকক। মানুহবোৰে ইচ ইচাই থকাতো সি অবুজনৰ লক্ষন বুলি ধৰি লয়.. লগৰ ল'ৰা ছোৱালীৰ লগত স্কুলত খেলক, মাটি বালি চুৱক, কিবা কিবি শিকক। বন্ধত গৈ ককাক আইতাকহঁতৰ মুকলি আকাশৰ তলত খেলিব, আকৌ উভতি আহিব মহানগৰলৈ। ছোৱালীয়ে কেচা মাটি দেখক বুলি সিহঁত কিমান পিচুৱাব, চহৰলৈ নে একেবাৰে গাঁৱলৈ। তাতকৈ মহানগৰত থাকি তাঁহাতে মহানগৰৰ আন সুবিধাবোৰ তাইক দিয়াহে কথা। আধূনিকতাক সাবতি লবই লাগিব, তাৰে মাজত থাকি তাই বৰ্তমানৰ ভাল খিনি লব আৰু বাপেক হিচাবে সি দিব লাগিব। এনেকৈয়েইটো মানুহ আধূনিকতাৰ জখলাত বগাই যায়...

অন্ধ

তাৰ চকু কেইটাই অলপ দিগদাৰ দি থাকে.. অলপ বুলি কলে ভূলেই হব.. তাকে লৈ ঘৰখনৰ চিন্তা..

চাকৰি সি কৰে, ভাল চাকৰি, চকুৰ অসুষটো নোহোৱাহলেটো আৰু চিন্তাই চাগে নহল হয়. একাগ্ৰতা থকা মানুহ, পঢ়াশুনা ঠিকে ঠাকে কৰিছে, কৰি উঠি চাকৰি কৰিচে, ঘৰৰ কথা মতে বিয়া পাতিছে, কোনো এটা বেয়া অভ্যাস নাই, একো নিচা পাতি নকৰে.. এতিয়া সি ভালকৈ নেদেখে, চাকৰি কেনেকৈ কৰিছে নাজানো.. চখ থকা ল'ৰা আছিল সি, চবি আঁকে, নাটক কৰে, গান গায়.. এতিয়া তাৰ কাৰণে পথিৱীখন বহু পৰিমানে অন্ধকাৰ, ফূৰিবলে যায়, কিন্তু কি দেখে বাৰু সি?

সমাজখনে পংগুত্বক সহজে লব নোৱাৰে, চকু বেয়া বুলিলে চাকৰি যাব পাৰে তাৰ, লোকে পুতৌ কৰিব, হাঁহিব.. গতিকে নিজৰ অক্ষমতাক ধাকিও ৰাখিব লাগে সি.. নহলে চাগে তাৰ জীৱন অলপ উজুৱেই হল হয়, এই অসূখটোক সি মুকলি মূৰীয়াকৈ চম্ভালিব পাৰিলে হয.. বয়স্ক বাপেক মাকৰ ভাল যত্ন ললে হয় সি, কিন্তু ভালে থকা হলে..

বুদ্ধদেৱে কৈছিল, মোক এনে এঘৰ মানুহ দেখুৱা যাৰ ঘৰত শোক নাই.. সৰুতে লগৰ কাৰোৰ কাৰোৰ ভাল কবা দেখি ভাবিছিলো, তাহাঁতৰহে ভাল বুলি, আজি মই জানো, একাষাৰে নিজৰ ভাল বুলি কবলৈ হলে মানুহ আত্মসন্তুস্ত হব লাগিব.. বহিৰ্দষ্টিত মানুহৰ ভাল বেয়া থাকেই, তাৰ ভাল ভাগটো বাচি লব পাৰিব লাগিব..

সাধাৰণ জীৱন যাপনত কোনো বীৰত্ব নাই.. তাৰ ভাগ্য ভাল, শাৰিৰীক ভাবেহে অক্ষম সি, মানসিক ভাবে নহয়.. শাৰিৰীক অক্ষমতাক জয় কৰি, সফলতাৰে সমাজলৈ অৱদান দি যাব পাৰিলেই, সি জীৱন যূজৰ প্ৰকত বিজযী হব।।

ৰত্নাকৰৰ বংশধৰ

মানুহজনে পইছা খাই.. মানে চৰকাৰী ধনৰ অপব্যৱহাৰকৰে। সমন্ধত তেখেত মোৰ নিকট সম্পকীয়। তেখেতে আমাক খুবেই মৰম কৰে, আমি তেখেতক সহজে উলাই-ও কৰিব নোৱাৰো, গতিকে এই বিষয়ে কাহানিও কথা নহয়, যদিও মই এই কথাতো বৰ পচন্দ নকৰো। চকু মুদি এই কথাতো নজনাৰ দৰে মই থাকো, মানুহ জনৰ লগত ভাল ব্যৱহাৰ কৰো, মিলি জুলি থাকো, বিহুৱে পাৰ্বনে সেৱা জনাও। বেয়া কথা, ইমান বোৰ বিষয়ত মই সমাজ খন ভাল হওক বুলি চিঞৰ বাখৰ কৰো, মানুহক গালি গালাজ কৰো, নিজৰ মানুহ বুলি চুপ চাপ থাকো.. তেখেত সদ্যহতে যথেষ্ঠ উচ্চখাপৰ বিষয়া, ৰাজ্য খনত তেখেতৰ বিভাগৰ কিবা গাফিলতি হলে তেখেতৰো ওপৰত চকু পৰিব..

অলপতে এটা কথা হ'ল.. তেখেতে মোক মাতি নি সুধিলে যে অলপ পইছা আছে তেখেতৰ ওচৰত আৰু সেইখিনি আমি ৰাখিব পাৰিম নেকি.. মানে কথাতো হ'ল, পইছাখিনি দুই নম্বৰী, গতিকে লুকুৱাই ৰাখিবলে আমাৰ সহায় লাগে. আৰু অলপ দিন পাছতেই তেখেতে অৱশৰ লব, গতিকেই হয়তো আগলৈও যাতে এতিয়াৰ দৰে আৰম্বৰেৰে থকাৰ যোগাৰ কৰিছে। কথাটো ইমান আচম্বিতে সুধিলে যে মই ততেই নাপালো.. ভবাই নাচিলো, এইবোৰ কথাত কেতিয়াবা সোমাব লাগিব বুলি। খকা মকাকৈ কলো, থিক আছে বুলি, পাছত ভাবি বৰ দিগদাৰ পাইছো এতিয়া.. লগতে বেয়া কাম কৰি ধৰা পৰাৰ ভয়তো আছেই..

কিন্তু বেয়া কাম কৰাত বাধা নিদি কৰোতাৰ লগত হলি গলি কৰাটোও সমানেই বেয়া কথা.. দস্যু ৰত্নাকৰৰ মাক বাপেকে, পুত্ৰ পৰিবাৰে পাপৰ ফল নোলোৱাতো কিমান সঠিক মই নাজানো, কিন্তু বেয়া কাম কৰা জনৰ লগত থাকি সেই ধনৰ সুবিধা লই, পাছত সেই পাপৰ ফল ভাগী নহও বুলি কলেইটো নহব.. পাপৰ ভাগী তুমি ইতিমধ্যে হলাই, যেতিয়াই তুমি সেই জনৰ পৰা উপহাৰ ললা, লগত থাকি ধন উৰালা..বঙালী গায়ক সুমন ছত্তোপাধ্যায়ে ঠিকেই গাইছিল 'আমিও ভন্দ অনেকেৰ মত, গান দিয়ে ধাকি জীৱনেৰ ক্ষত'...